Η Παραμονή της Πρωτοχρονιάς είναι μια οριογραμμή, όπου ο παλιός και ο καινούργιος χρόνος συνυπάρχουν για λίγο, κάνοντας τους δικούς τους λογαριασμούς . Είναι δύο χρονιές, γεννημένες από δύο χρόνους-το παρελθόν και το μέλλον, ταλαντευόμενες για το τι να αφήσουν από αυτά που κουβαλάει το χτες και τι να δεχτούν από αυτά που φέρνει το αύριο...Και όσο πλησιάζει το αντίο του χρόνου που εκπνέει, κορυφώνεται η ατέρμονη μάχη μεταξύ των δύο, υποδεικνύοντας αναπόφευκτες υποχωρήσεις και αναγκαίες αποδοχές.
Από το 2012 στο 2013.... Η ροή είναι σε αύξουσα σειρά.Είναι απλώς αριθμοί ή κουβαλάνε και εξέλιξη και μια πορεία ανοδική; Τελευταία συνηθίζω να επαναλαμβάνω την έκφραση "η ζωή μας κύκλους κάνει" .Ο κάθε κύκλος που κλείνει, σε εκπλήσσει με έναν απολογισμό χωρίς προηγούμενο..κάτι καινούργιο που γνώρισες...ή κάτι δυσάρεστο που διαπέρασε το "είναι" σου. Κάνοντας τον κύκλο, ποτέ δεν αποβιβάζεσαι στο σημείο που ξεκίνησες, κι έτσι ετοιμάζεις ένα άλλο ταξίδι, από άλλη αφετηρία, με αόρατη δύναμη - το ένστικτο της επιβίωσης , και οπλισμένος με το πολυτιμότερο δώρο του χρόνου-την εμπειρία.
Σε μια μετάβαση , πάντα υφίστανται ανάμεικτα συναισθήματα, που λες και ξεχνούν τις διαφορές τους ούτως ώστε να ξορκίσουν τις απροσδόκητες απειλές του αγνώστου, κι έτσι , σπεύδουν να ξοφλήσουν ληξιπρόθεσμες οφειλές για να μην επιτρέψουν εκκρεμότητες σε έναν κόσμο που θα εισέλθεις.
Αλήθεια,τι παράξενο! Ποτέ δεν λυπόμαστε για τον χρόνο που φεύγει,τον ξεπροβοδίζουμε απλώς με έναν απολογισμό και με μια ελπίδα, ότι φεύγοντας, μας απελευθερώνει από τις αναποδιές, λάθη, δυστυχίες και όλα τα δεινά που προφανώς υπήρξαν. Αλλά πάντα χαιρόμαστε για αυτόν που πλησιάζει και μας αγκαλιάζει και τον αγκαλιάζουμε γηθοσύνως. Αυτή η διάθεση ωφείλεται στην προεγκατεστημένη στη φύση μας την ανάγκη να προχωράμε παρακάτω. Και κάπως μεταξύ αστείου και σοβαρού, θυμού και αυτοσαρκασμού, λύπης και χαράς,απογοήτευσης και ενθουσιασμού ρέει η ζωή. Αυτή είναι που μας ξεφεύγει . Κάθε μέρα.
Αυτή είναι , που γεμάτη από σύμβολα και πολυδιάστατες έννοιες , μας στέλνει μηνύματα που πολλές φορές αγνοούμε , δεν επιθυμούμε να αναλύουμε, προσφεύγοντας σε πιο ευανάγνωστες επιλογές.Στην τελική όμως παραμένουμε στο σημείο που ξεκινήσαμε.Χωρίς καμία πρόοδο.
Ενώ αυτή προχωράει , με τον έμμετρο ποιητικό της βίο , με ρυθμούς που πολλές φορές βάναυσα παραβιάζουμε.Το μόνο που καταφέρνουμε είναι να της προσθέτουμε ρυτίδες.Είναι η γλυπτική του χρόνου, που με την αέναη ροή του συνοδοιπορεί με τη Ζωή ,τελειοποιώντας τις αναλογίες της.Και έτσι παραμένει πανώρια ,σοφή, ανυπέρβλητη.
Να την αγαπήσουμε λοιπόν.Μας περιέχει.
Να αφουγκραστούμε τους παλμούς της.Μην τους αλλάζουμε.
Να ασπαστούμε την ωριμότητά της. Να τη πλησιάσουμε.
Καλώς να έρθει ο Καινούργιος Χρόνος λοιπόν. Με νέες ιδέες,δημιουργικές εξάρσεις,ελπιδοφόρες αλλαγές. Το νου σας!
Χρόνια πολλά!
Πίνακας: του Σπύρου Γιωργά
