Ο εξαιρετικά φυσιολογικός Cody...
Γράφει ο Claudio Arrigoni
Μια φωτογραφία κάνει το γύρο στα κοινωνικά δίκτυα: ένα παιδάκι που τρέχει στο στίβο πάνω σε τεχνητά μέλη και πάνω της αναγράφεται “Δεν υπάρχουν δικαιολογίες” ή “Η δικαιολογία σου δεν έχει ισχύ”. Το παιδί χωρίς πόδια είναι ένας αστέρας του Διαδικτύου, που ξέρει πως να εμπνέει κι είναι ένα από εκείνα τα παραδείγματα που αναμφίβολα θα επηρεάσουν, καθώς καταδεικνύουν την πραγματική διάσταση των καθημερινών καταστάσεων που βιώνουν. Αν το σκεφτούμε όμως, είναι (θα έπρεπε, βασικά να είναι) μια άκρως φυσιολογική κατάσταση: ένα παιδί που διασκεδάζει, τρέχοντας και παίζοντας. Υπάρχει τίποτα πιο φυσιολογικό;
Η ιστορία του Cody McCasland που το προσεχές Σάββατο θα βραβευτεί στο Βατικανό με το βραβείο Sciacca, αξίζει να ειπωθεί: τρέχει και πηδάει και κάνει τρίαθλο για παιδιά (ένα Σιδερένιο παιδί που καταρρίπτει το θρύλο του Iron Man, κολυμπώντας 3,8 χλμ, κάνοντας 180 χλμ ποδήλατο και τρέχοντας μαραθώνιο) και το οποίο ονειρεύεται να κολυμπήσει στο Ριο το 2016 (εκείνοι που σνόμπαραν την Παραολυμπιάδα, χρόνια πριν, είναι για δέσιμο αν ακόμα και σήμερα έχουν τις ίδιες απόψεις, καθώς ο Cody τα έχει καταφέρει γιατί έχει ως παράδειγμα μεγάλους πρωταθλητές όπως ο αγαπημένος του Rudy Garcia Tolson) και διαβάζει πολύ γιατί θέλει να γίνει γιατρός και να “γιατρεύει τον πόνο των άλλων ανθρώπων” κι ονειρεύεται πολλά ακόμα. Χωρίς πόδια είναι από τότε που ήταν 15 μηνών. Ή αν προτιμάτε, από τότε είναι με τα είκοσι και παραπάνω ζεύγη ποδιών, εκείνα που κάθε φορά αλλάζει, καθώς τον εξυπηρετούν και τα χρησιμοποιεί για να κάνει τα πάντα.
Όμως, η αλήθεια είναι ότι ένα παιδί 11 χρονών, γελάει επειδή παίζει. Και μπορεί να το κάνει αυτό γιατί μια μη κερδοσκοπική οργάνωση, η La Caf, δώρισε τα τεχνητά μέλη και είναι χορηγός στα αθλήματα. Μια Μ.ΚΥ.Ο. που υπάρχει και στην Ιταλία, βασιζόμενη σε δημόσιους πόρους και συμπληρώνοντας συχνά τις ελλείψεις του κράτους, ενώ υποστηρίζεται από παραολυμπιακούς αθλητές όπως ο Alex Zanardi (Bimbingamba), η οικογένεια της Beatrice Vio (“art4sport”), η Giusy Versace (“no Limits Disabled”) και άλλοι πολλοί. Ο Alex Zanardi εξηγεί ακριβώς στο σχόλιό του για την ιστορία του Gody: “Ένα πρόσωπο που εμπνέει άλλους είναι πιο αποτελεσματικό όσο δεν αισθάνεται ότι ενσαρκώνει αυτό το ρόλο”. Ο Cody σίγουρα δεν το αισθάνεται. Ζει την κατάλληλη ζωή ψάχνοντας τη διασκέδαση, όπως κάθε άλλο παιδί στην ηλικία του (μια μικρού μήκους ταινία διηγείται την ιστορία του με πολύ συναισθηματικό τρόπο).
Το Κανάλι 4, το επίσημο τηλεοπτικό δίκτυο της Παραολυμπιάδας του Λονδίνου, προβάλλει ένα υπέροχο σποτ για να προωθήσει τους αγώνες, αλλά για μένα δίνει ένα εσφαλμένο μήνυμα “Συναντήστε τους Υπερήρωες” (ή ενδεχομένως καλύτερα, ανθρώπους που έχουν μια αντίληψη πιο ευρεία από έναν συνηθισμένο άνθρωπο). Θα ήταν πιο ενδεδειγμένο το "οι πιο μεγάλοι πρωταθλητές" ή αν ήθελε κανείς να δώσει έμφαση και να κάνει το σποτ πιο ευχάριστο, θα μπορούσε να δώσει το χαρακτηρισμό "Υπεραθλητές", όχι Υπεράνθρωποι, γιατί έτσι μοιάζουν να έχουν υπερδυνάμεις. Όλοι, φυσικά είναι διαφορετικοί, αλλά όλοι έχουν (ή θα έπρεπε να έχουν) τη δυνατότητα της διασκέδασης και γενικότερα της βελτίωσης της ζωής τους. Επιπλέον ο Zanardi, αναφερόμενος στην ικανότητα, υποστηρίζει ότι "αν αντιμετωπίζεις την κατάσταση σκεπτόμενος ότι δεν έχεις τα ίδια “εργαλεία”, τότε δύσκολα ξεφεύγεις απ᾽αυτό το αδιέξοδο. Εάν, όμως, αντί να σκέφτεσαι το πρόβλημα συνειδητοποιήσεις απλά ότι οι στόχοι είναι διαφορετικοί, τότε αλλάζει και η προοπτική. Εάν μπορεί να σου δείξει κάποιος πώς να πας από το σημείο Α στο σημείο Β με άλλο τρόπο από αυτό που ενδείκνυται, καταλαβαίνεις πως μπορείς να το κάνεις ακόμη και με διαφορετικά μέσα.
Και σίγουρα υπάρχει η πιθανότητα να το μάθεις με ένα χαμόγελο, όπως εκείνο του Cody. Αυτό βοηθάει στο να αποκτήσεις ενθουσιασμό. Θα ήταν ακόμα καλύτερο βέβαια, να δει κανείς το χαμόγελο του Cody στη Ρώμη, ενώ θα επισκέπτεται το Κολοσσαίο, ένα απο τα δυο πράγματα που γνωρίζει για την Ιταλία (το άλλο είναι ο Πάπας), όπου πολεμούσαν οι μονομάχοι."
