Πόσες φορές έχετε ακούσει, ή συμμετάσχει, σε συζήτηση περί του πρώτου έρωτα; Και δεν αναφέρομαι στις περιγραφές, αλλά στο ερώτημα στο οποίο αυτές οι κουβέντες καταλήγουν "σταματάει ποτέ να αγαπάει κανείς αυτόν που του πρωτοξύπνησε τέτοιο συναίσθημα, έστω και άχαρα, παιδικά;" Και φυσικά, απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα δεν υπάρχουν. Υπάρχουν όμως πολλοί αυτοί που απαντούν, όπως κι εγώ. Και λέω, όχι. Πώς να ξεχάσεις τον άνθρωπο που κάποτε σου έλεγε πως προτίθεται να κάνει τα πάντα για σένα; Πως σε θέλει επειδή σε είδε να πίνεις νερό στο σχολείο, επειδή τον βοήθησες στην Ιστορία, επειδή .. επειδή .. παιδιάστικες ιδέες που τώρα πια φαντάζουν σχεδόν μαγικές. Κι έτσι, με ένα τραγούδι, μία τέτοια ιστορία μου χτύπησε την πόρτα και βίαια εισέβαλε στην τακτοποιημένη μου -στην πραγματικότητα καθόλου- καθημερινότητα.
Πρόσφατα, έχοντας επαφή με πολλούς αγαπημένους, για πολλοστή φορά ένιωσα αυτό το "τσίμπημα" ακούγοντας για δυσκολίες στη δουλειά αλλά και απογοητεύσεις στις διαπροσωπικές σχέσεις. Σικάγο γίναμε, όπως λένε κάποιοι. Και πρέπει να δεχτείς, να το καταπιείς, ότι όλα όσα σκεφτόσουν ότι σου επιφυλάσσει το τεράστιο μέλλον είναι λίγο διαφορετικά, λίγο πιο μικρά και σύντομα απότι τα φανταζόσουν. Ότι δεν μπορείς να κάνεις όσα θες, ότι οι άνθρωποι δεν είναι τόσο καλοί όπως στο σχολείο - και αναρωτιέμαι, οι ίδιοι οι άνθρωποι που σήμερα μοιάζουν τέρατα δεν ήταν κάποτε συμμαθητές μας; δεν πήγαν σχολείο; μήπως πήγαν σε ειδικό εργαστήρι διαμόρφωσης ασυνείδητων και τους είχαν κρυμμένους; γιατί αυτό που δεν χωράει στο - αν και μεγάλο κεφάλι όπως λένε κάποιοι κακεντρεχείς - μικρό μυαλό μου είναι πώς αυτά τα παιδιά που τρέχαμε μαζί σε δρόμους και πλατείες και παίζαμε κρυφτό, έχουν καταλήξει να είναι πιστοί εκτελεστές όλων των βημάτων που απαιτεί η συνταγή για μία άδεια ζωή, με επιτυχημένη καριέρα επί πτωμάτων και σύναψη κάλπικων σχέσεων.. Και λέω, με τον πρώτο έρωτα, αυτά τα παιδιάστικα και χαζά ερωτόλογα τώρα καταλαβαίνω πως ήταν μαγεία, η μόνη που μπορώ πια να πιστέψω - αυτή και η αλληλεγγύη. Κι έτσι μοιράζομαι την κουβέντα ενός κάποιου, ερωτευμένου έτσι παιδιάστικα και άγουρα, που μάζεψε ό,τι είχε μέσα του και τα πέταξε σε ένα τραπέζι, εκθέτοντας κάθε ρανίδα αίματός του, με κίνδυνο να αντιμετωπίσει την απόρριψη της αγαπημένης του.. κι όταν η ανταπόκριση ήταν διστακτική, απάντησε με θάρρος : "δώσε μου την ευκαιρία να ζήσω αυτό που θέλω μαζί σου, και αν τα πράγματα δεν πάνε καλά, αν πέσω, το πώς θα σηκωθώ είναι δική μου υπόθεση". Το ζηλεύω αυτό το θάρρος, και το αναπολώ..
Πρόσφατα, έχοντας επαφή με πολλούς αγαπημένους, για πολλοστή φορά ένιωσα αυτό το "τσίμπημα" ακούγοντας για δυσκολίες στη δουλειά αλλά και απογοητεύσεις στις διαπροσωπικές σχέσεις. Σικάγο γίναμε, όπως λένε κάποιοι. Και πρέπει να δεχτείς, να το καταπιείς, ότι όλα όσα σκεφτόσουν ότι σου επιφυλάσσει το τεράστιο μέλλον είναι λίγο διαφορετικά, λίγο πιο μικρά και σύντομα απότι τα φανταζόσουν. Ότι δεν μπορείς να κάνεις όσα θες, ότι οι άνθρωποι δεν είναι τόσο καλοί όπως στο σχολείο - και αναρωτιέμαι, οι ίδιοι οι άνθρωποι που σήμερα μοιάζουν τέρατα δεν ήταν κάποτε συμμαθητές μας; δεν πήγαν σχολείο; μήπως πήγαν σε ειδικό εργαστήρι διαμόρφωσης ασυνείδητων και τους είχαν κρυμμένους; γιατί αυτό που δεν χωράει στο - αν και μεγάλο κεφάλι όπως λένε κάποιοι κακεντρεχείς - μικρό μυαλό μου είναι πώς αυτά τα παιδιά που τρέχαμε μαζί σε δρόμους και πλατείες και παίζαμε κρυφτό, έχουν καταλήξει να είναι πιστοί εκτελεστές όλων των βημάτων που απαιτεί η συνταγή για μία άδεια ζωή, με επιτυχημένη καριέρα επί πτωμάτων και σύναψη κάλπικων σχέσεων.. Και λέω, με τον πρώτο έρωτα, αυτά τα παιδιάστικα και χαζά ερωτόλογα τώρα καταλαβαίνω πως ήταν μαγεία, η μόνη που μπορώ πια να πιστέψω - αυτή και η αλληλεγγύη. Κι έτσι μοιράζομαι την κουβέντα ενός κάποιου, ερωτευμένου έτσι παιδιάστικα και άγουρα, που μάζεψε ό,τι είχε μέσα του και τα πέταξε σε ένα τραπέζι, εκθέτοντας κάθε ρανίδα αίματός του, με κίνδυνο να αντιμετωπίσει την απόρριψη της αγαπημένης του.. κι όταν η ανταπόκριση ήταν διστακτική, απάντησε με θάρρος : "δώσε μου την ευκαιρία να ζήσω αυτό που θέλω μαζί σου, και αν τα πράγματα δεν πάνε καλά, αν πέσω, το πώς θα σηκωθώ είναι δική μου υπόθεση". Το ζηλεύω αυτό το θάρρος, και το αναπολώ..
